کیفیت نماز شب

نماز شب يازده‌ ركعت است : چهار نماز دو ركعتی (مثل نماز صبح) به نيت نماز شب و يك نماز دو ركعتی به نيت

 

نماز شَفْعْ و يك نماز يك ركعتي به نيت نماز وَتْر

 

نيت : دو ركعت نماز شب مي‌خوانم قُربة اِلي الله

 

در ركعت اول: يك بار سوره حمد + يك بار سوره قول هو الله احد + ركوع + سجده

 

در ركعت دوم: يك بار سوره حمد + يك بار سوره قول هو الله احد + قنوت + ركوع + سجده + تشهد + سلام.

(نماز شبي كه در قست بالا آمده است را چهار بار تكرار كنيد كه جمعاً هشت ركعت نماز شب مي‌شود).

 

نيت : دو ركعت نماز شَفْعْ مي‌خوانم قُربة اِلي الله

 

در ركعت اول : يك بار سوره حمد + يك بار سوره قول هو‌ الله احد + يك بار سوره قول اعوذ برب الناس + ركوع + سجده.

در ركعت دوم : يك بار سوره حمد + يك بار سوره قول‌ هو الله احد + يك بار سوره قول اعوذ برب الفلق + قنوت + ركوع + سجده      + تشهد + سلام.

 

نيت : يك ركعت نماز وَتْر مي‌خوانم قُربة اِلي الله  بعد از نیت :

 

يك بار سوره حمد + سه بار سوره قول هو الله احد + يك بار سوره قول اعوذ برب الفلق + يك بار سوره قول اعوذ به رب الناس و بعد قنوت میخوانیم :

مستحب است که در قنوت نماز وتر

1 - برای 40 مؤمن دعا وطلب مغفرت کند مثلا.اللهم اغفر الامام الخمینی و . . . .       

2 –  70   مرتبه "استغفرالله ربی و اتوب الیه. آمرزش میطلبم از خدائیکه پروردگارم است و بسویش باز میگردم .

 3 -  300 مرتبه الهی العفو بگوید . خدایا مرا ببخش

4 -  هفت مرتبه " هذا مقام العائذ بک من النار"بخواند. این است مقام کسیکه از آتش قیامت به تو پناه آورده است .

 5 - رب‌ّ اغفرلی و ارحمنی و تب علی‌ّ انک انت التواب الغفور الرحیم . 

 رکوع  + سجده + تشهد + سلام . پایان نماز . التماس دعا

                                         تسبيحات حضرت فاطمة زهرا (س)

 تسبيحات حضرت فاطمه زهرا (سلام الله عليها): (34 مرتبه الله اكبر، 33 مرتبه الحمد لله و 33 مرتبه سبحان الله) در حديثي آمده: خواندن تسبيحات حضرت فاطمه زهرا (سلام الله عليها) از هزار ركعت نماز مستحب، نزد خداوند بهتر است).

 

     بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿١﴾ مَلِكِ النَّاسِ ﴿٢﴾ إِلَـٰهِ النَّاسِ ﴿٣﴾ مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿٤﴾ الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ ﴿٥﴾ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ ﴿٦﴾                                                                                                                             

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿١﴾ مِن شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿٢﴾ وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿٣﴾ وَمِن شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِي الْعُقَدِ ﴿٤﴾ وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿٥﴾

 

 

 

روابط عمومی هیئت اباالفضل العباس (ع) شهرستان نورآباد ممسنی

          

    علمدارباوفا

امام صادق (ع): «... عموي ما «عباس‌بن علي»، بصيرتي نافذ و ايماني استوار داشت. همراه اباعبدالله الحسين (ع) جهاد كرد و امتحاني نيكو داد و... راه شهادت را برد»

بي‌شك، عباس‌بن علي (ع) اسوه فرماندهان و الگوي پرچمداران است.

در وفا و اخلاص،

در ايمان و جهاد،

در استقامت و پايمردي،

در فتوت و جوانمردي

در اطاعت از امام خويش،

1-    كان عمنا العباس‌بن علي نافذ البصيره صلب الايمان، جاهد مع ابي عبدالله (ع) وابلي بلاء حسناً و مضي شهيداً. (ابصارالعين في انصار الحسين، ص 26)

و در هر خصلت نيك و صفت ارزشمندي كه كرامت يك انسان به آن بسته است. و ما دين باوري و حق‌جويي و باطل ستيزي و جانبازي را از او آموخته‌ايم:

از علمدار رشيد عاشقان آموختيم

دست و پايي گر به عشق كربلا گم كرده‌ايم

در روز «عاشورا» رشادت‌هاي اباالفضل (ع)، ميدان نبرد را به زير بال گرفته بود و سايه ابهت و عظمتش، در صحنه حاكم بود. وظيفه‌شناسي‌اش در اطاعت از مولايش حسين‌بن علي (ع) و ادب و متانتش و احترامش نسبت به حجت خدا و پيشواي معصوم، از او چهره‌اي درخشان ساخته بود.

اينك كه ازآن همه ايثار و ادب و دلاوري و وفا و حق‌گزاري، بيش از هزار و سيصد سال مي‌گذرد، هنوز تاريخ، روشن از كرامت‌هاي عباس‌بن علي (ع) و نام او با «وفا» و «ادب»، همراه است.

آن سردار فداكار، با لبي تشنه و جگري سوخته، پا به فرات گذاشت، اما جوانمردي و وفايش نگذاشت كه او، آب بنوشد و «امام» و اهل‌بيت و كودكان، تشنه باشند... و آب را بر روي آب ريخت و تشنه لب از فرات بيرون آمد، تا آب را به كودكان برساند.

خود از آب ننوشيد، و فرات را تشنه لب‌هاي خويش نهاد و برگشت!...

و... دست عطشان فرات، ديگر هرگز به دامن وفاي عباس نرسيد!

اين ايثار را كجا مي‌توان يافت؟

در مسير «فرات» تا «خيمه‌گاه»، در درگيري با انبوه دشمنان محاصره‌كننده شريعه، دو دست را از دست داد و مشك به دندان گرفت، ولي... مشك نيز بر مظلوميت او اشك ريخت.

اين‌ همه فداكاري مگر در واژه مي‌گنجد؟

دستان اباالفضل (ع) قلم شد، و اين دست‌ها، براي آزادگان جهان، علم گشت و عباس، پس از آن ضربه كه ديد، شعار حمايت از دين و رهبر را سر داد:

«اني احامي ابداً عن ديني، و عن امام...»

و ما نيز پوينده اين راهيم.

و اقتدا كننده به اين قامت ايمان، كه افراشته است.

مسير ما نيز به «خيمه امام» منتهي مي‌شود.

در اقتدا به خط علمدار كربلاست

دستي كه داده‌ايم براي رضاي دوست

دين خدا عزيزتر است از وجود ما

اين دست و پا و چشم و سر و جان فداي دوست

باز هم نگاه به ميدان كربلا:

مردي كه در درگيري حق و باطل، بي‌طرف نمانده و تا مرز جان به جانبداري از جبهه حق برخاسته است.

قامتش، قله نستوه و بلند رشادت،

دلش، بي‌كران دريا

صدايش، رعدآسا و پرطنين و با صلابت

و با آن همه عظمت روح و شجاعت و قوت قلب، در اردوي حسين (ع) يك «سرباز» و... يك «جانباز»!

آنقدر به رساندن آب به كاروان حسين و سيراب‌كردن تشنگان شيفته است كه به حفظ جان خويش، نه!

حماسه در متن ميدان مي‌درخشد.

ايمان، بر تابش تيغ علمدار كربلا، سوار است.

اهل حق، در سايه شمشير عباس، احساس آرامش مي‌كنند.

پيروان باطل، از برق آن در هراس و فرارند.

عباس، دراي بصيرت در دين است، ايمانش استوار است، در ركاب سيدالشهدا،‌ مجاهدي بزرگ است و در راه امتحان عقيده و ايمان و وفا، به «شهادت» خيرمقدم مي‌گويد و با حنجر بر خنجر بوسه مي‌زند.

و... عباس، فرزندعلي‌بن ابيطالب است.

بردار حسين است،

علمدار كربلاست،

سقاي لب تشنگان و تشنه شهادت و كشته راه «وفا»ست.

آموزگار عشق و وفاست،

الهام‌بخش صبوري و ايثارگري و بزرگواري است.

نمونه بارز روح بلند و خدايي يك جان بر كف عاشورايي است، كه نگاه علي (ع) بر نگاهش گره خورده و روح علوي و شور حسيني در جان و سر و سينه اوست.

چهارم شعبان، ميلاد اين فروغ جاويد عترت است.

روز شكفتن گل معطر اباالفضل، بر شاخسار «اهل‌بيت» و چه نيكوست نامگذاري اين روز فرخنده، به نام «روز سرداران شهيد»، به پاس بزرگداشت همه سرداران بزرگ و حماسه آفرين قواي مسلح امام زمان و سپاه جان بر كف حضرت بقيه‌الله (ع) كه به فرمان دين و ولي‌فقيه، وظيفه جهاد را عاشقانه به انجام رساندند و در كربلاي ميهن ما، از فرات عشق گذشتند و از زمزم ايمان و كوثر شهادت، سيراب شدند.

مگر نه آنكه دفاع مقدس ما، تداوم همان خط سرخ عاشورا بود؟

فرماندهان شهيد ما نيز، در اين نماز خونين، اقتدا به امام عشق و وفا و جوانمردي، حضرت عباس (ع) كردند و با «تشهد شهادت»، اين تكليف را به پايان رساندند.

نام و يادشان گرامي

و حضورشان در بزم مقربان خدا، در فردوس برين و بر سر سفره اباعبدالله‌ الحسين (ع) ارزاني‌شان باد.

                                             روابط عمومی هیئت اباالفضل العباس (ع) شهرستان نورآباد ممسنی